geçtim
kimselerin kimsesi olmaktan
yýkýlmaktan, yýkmaktan
yakýlmaktan, yakmaktan
küllerimden doðmaktan...
geçtim
acý sular içinde boðulmaktan
boðmaktan anýlarýmý
ciðerimin dibindeki sigaranýn dumaný gibi...
var sayýlan umuttu en büyük habis
içerimde tüneyen hücrelerime
geçtim
týrnaklarýmýn içlerine doldurduðum,
yýðýnla pislikten
saçlarýmýn köklerine yerleþmiþ kirlerden,
artýklardan
geçtim
kendimden, dünümden, bugünümden..
laðým çukurlarýndan yayýlýyordu,
aþklarýn kesif kokularý
çocuklarýn gözlerinden yiyordu kuþlar
umut kýrýntýlarýný
duru duraðý yoktu talanlarýn
geçtim
envai acýlardan
yokluklardan ,yoksulluklardan...
þehirler geçtim
boyut atladým kimi zaman
insaným dedim her defasýnda
aynada bakarken
yaðmur gözlerimle kendime
kara bulutlarý araladým
bir tutam mavi gökyüzüne
geçtim
denizler,daðlar,gökler boyu
sevgisizlik tarlalarýndan
arþýn arþýn, adým adým,yol yol...
geçtim
camlarý kýrarak
duvarlarý yýkarak
parmaklýklarý yok sayarak
hepsi ve her þey
özüme varmak içindi
bulamadým kendimi!
geçtim
k’ayýp ilanlarýndan!
sýrra kadem basan,
avuntusuz aþklarýmdan
geçtim
canýmdan, canýndan, dünya malýndan
and olsun ki iki gözüm
senden de vazgeçtim!
-bir kýþ ürpertisi þimdi yüreðim,
yerle yeksan kar fýrtýnasý!
24-25 Aralýk 2016
Sevtap Kaya Nurgönül
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.