Hayat(İ)(!)
hüznün gözleri baðlanmýþ aðlayamýyor
acýnýn elleri daðlanmýþ dokunamýyor
yangýna su dökenin tutuþurmuþ evi
sönmezmiþ ateþi ve dinmezmiþ elemi!
insan bunu ölürken yaþamak neymiþ gördükçe anlýyor!
bir sabahtý hergün ki gibi iþte
biraz neþeli, biraz buruk
biraz hareketli, biraz donuk
bir sabahtý iþte yüzü geceye dönük
bir sabahtý iþte ayakkabýlarýn götürdüðü ayaklarý bilmediði yerlere...
hep koþaradýmdý adýmlarý
hep bir yerlere yetiþme telaþý
hep uzanmalýydý elleri yoksula, mazluma,yaþlýya ve çocuklara
ve o da er kiþi niyetine düþtü yine o sabah da yollara...
mavisini kaybetti önce gök/yüzü
dumana bulaþtý gözlerinin bebekleri sonra
karardý,karardý,karardý evren
dar geldi ciðerlerine can evi
infilak etti organlarý
beton bir kütle delip geçerken çelikten bedenini
yýðýldý duvarlar üzerine!
bir akþamdý iþte diðerleri gibi
gündüzünü kaybetmiþ olmasýydý sadece tek farký
Umut vardý ama hâlâ ardýnda
yaþatacaktý gideni ve kalaný!...
21:00/07.06.2015/Sev_tap
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sevtap Kaya Nurgönül Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.