ÖNCE DUR, DEDİ ZAMAN...

Münzevi bir akþamýn debelenen
Yankýsýný sýyýrmak düþlerimden,
Düþmezden önce son yaprak.
Koparmýþým da kopmamýþ
Ýliklediðim son düðme;
Kayýp sandýðým üstünde adýn yazýlý,
O son i mge, paraflarýmda rastladýðým tek hece.

Damýtýlmýþ ne çok teferruat
Mizacý ömrün daðýnýk
Fazlasýyla yeknesak gidiþat.
Hükmünde pek çok þeyin
O izafi açýlým,
Demlendiði ve gittiði yere kadar.

Kýyýsýnda ne çok þeyin
Çaðýrýrken adýmý o kelaynak kuþlarý
Yoksa duyduðum sakil bir öfke de
Bu denli mi uzaðýndayým ömrün,
Biçimden biçime girdiðim.
Hoyrat kimlikler saklý gölgelerde,
Korkusuzca gelirken üzerime üzerime.

Sözler de yalýn
Hanidir sakladýðým o kýrýk yarým
Eþkâlsiz tüm söylem
Sayýsýz anlatý
Damlarken kaným
Ölüme nasýl da yakýn…

Önce dur dedi, zaman
Gördüðün ne ise,
Gerisi yalan ve sus, dedi.
Nirengi noktasýymýþ meðer ömrün
Sýðamazken kabýma
Sýðdým düþlere
Sýðýndým gölgelere.
Kadim dostlarým, kader bildiðim
Yine de ukde kaldý içimde
Uðruna yaþ döktüðüm.

Ah, benim tedirgin sýrdaþým
Sen de mi bu denli suskunsun
Ve vesveseli
Islýk çaldýðým o devrik cümlelerde,
Tamamlamaya çalýþtýðým bin bir hikâye.
Gecenin ayazýnda
Günün ortasýnda
Can bulmak adýna
Zaman zaman yaftalansam da,
Örselenirken belli belirsiz
Bir yaþ damlar ansýzýn.

Sanma ki anlýktýr birlikteliðimiz.
Benim gamdaþým, sýrdaþým
Sürüklenirken el ele
Sanma ki yalnýzsýn benim kadar
Ve nasýl da sefil aþk gibi:
Adlarý kayýp uzak þehirlerin
Yetim çocuklarý kadar uzak sevgiden
Ne çok insan derbeder.

Mademki kesiþti yolumuz
Sen, sen ol
Sakýn býrakma elimi.
Hele ki bunca yetim düþ gebe iken maziye
Kolay mý sanýrsýn vazgeçmek,
Bilemezsin ne zordur özünü yitirmemek.

Benliðimin hücrelerinde gizli
Ne çok zerre sevgiye delalet,
Söz ver;
Sen de býrakýp gitme.

Sosyal Medyada Paylaşın: