ÖNCE YALNIZLIĞIM VARDI

Önce yalnýzlýðým vardý,
Bilmezdim aðlamayý.
Ýstasyonu yoktu gönlümün,
Beklemezdim akþamlarý,
Bir odada park etmiþ hayaller,
Bilmezdim düþlere dalmasýný.
Sonra sen geldin,
Bahara büründü geceler.
Gönlümde elvan çeþit bahceler,
Beyaza boyanýverdi pencereler.
Bir þeyler oldu... Sen gittin.
Ötüþmez oldu etrafýmda kuþlar.
Gün hemen soldu,
Hava karardý
Aðlamalarým baþladý ardýndan.
Sönmek bilmez bir ateþ düþtü gönlüme.
Sevmelerim, hasret çýðlýklarýnda,
Katar katar...
Soðuk bir akþamda buldum kendimi.
Ellerim, yüreðim buza kesmiþ.
Kurumuþ baðým, bahçemde hazan esmiþ
Oysa bilmezdim acý çekmesini,
Düþmemiþti gözlerime buðulu perde.
Öylesine bir hayattý benimkisi,
Önce yalnýzlýðým vardý,
Bilmezdim sitem etmesini.

20 Aðýstos 2000.

Sosyal Medyada Paylaşın: