karanlýkta... kurban arýyor kendine birileri hayvani özellikte sezileriyle, avýn kokusunu alýyor gözleri... ebu cehilin o kanlý gözleri
zayýfla güçsüzün bu haksýz savaþý hiç bitmiyor
her akþam sunulan, bu acýlý haber bültenleri öfkemi eþelerken þahdamarýma inen jilet gibi acý veriyor bu vahþi cinayetler acý veriyor onca acýnýn üstünü örtüp, hiçbir þey olmamýþ gibi davranmak acý veriyor izbelerde kan dökülürken, böyle rahat nefes almak
ahh... gece dolmuþlarýnda Özgecan’a kýyanlar çaresiz hayvanlara iþkence edenler tacizle, tecavüzle kadýna iliþenler elinizi yüreðinize koyun ve artýk durun...
vahþetin zehri ile emzirdiðiniz o canavarý artýk zincire vurun
dinsin gözyaþlarý, gülsün yüzler bu narý-cehennem soðusun bitsin vahþet, dinsin bu barut kokusu yedi kat yerin dibine gömülsün bir daha hiç açýlmasýn pandoronýn kutusu...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖMER YÜCEKAYA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.