Ses ver, Varlýðýný hissetmem gerek, Ses ver, Yaþamam için biraz daha umut gerek.
Sevdan ekmek kýrýntýlarý, Toplamak istedikçe avuçlarým da daðýlýyor. Yüreðimi emanet ettiðim o kuþun, Kýrýldý mý kanatlarý? Ben bu bataklýkta koþarken, O neden ? bana doðru hâlâ uçamýyor.
Kan kusuyor iken hasret, Hastalýðý müptela gönül, Kök salmýþ,kör gözler de nefret, Sevdandan uzak olarak mý? Aþýklar oluyor betül.
Cuma gecesi uykusu, Yarýna umutsuz bir boþluktu, Tam hatýrlamýyorum beni ne korkuttu, Geçen zaman da, Beni yalnýz býrakmayan yokluðundu.
Bilmem kaç cuma gecesi, öylece kendime sarýlýp uyudum, Aslýna bakarsan, Ben yokluðunda bile, Senin varlýðýnla konuþuyordum.
Ama hepsi bir hayalden ibaretti, Senin tekrar benim olma olasýlýðýn gibi.
Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.