Güneşimi Gördüm

Benimdir, gönül yarama, Sürülen merhem benimdir...
Benimdir, iniltilerimin feryadýný kaldýran benimdir...
Bir yetimin baþýný okþarcasýna,
Kendine sunulan tesellilerin
Kaynaðý olan...
Hilkatin, tecellinin menbaý olan...
Güneþimi gördüm.

Olmazdý benim teselliden yana bahtým...
Olmazdý çýrpýnýþlarýn sonu,
Olmazdý...
Ki ben, son bir hamlenin,
Son bir umudun, Basamaklarýna týrmanýrken..
Artýk mecal ve gücün
Son sermayesini harcarken...
Cennetini gören kiþinin sevinci gibi...
Güneþimi gördüm.

Dünya’yý verselerdi bana,
Kanmazdým bu kadar.
Sevinmezdim.
Bana ne Dünya’dan!
Dünya’yý kýskandýran varken...
Bir hayalle bir gerçeðin,
Tercihiydi bu...
Asýllarýn asýlý,
Yüce bir hakikatin nurunu...
Güneþimi gördüm.

Bütün vehimlerin Kuruntularýn, korkularýn,
Sonuydu bu...
Gamlý, kasvetli, daralmýþ,
Gönüllerin vedalaþmasýydý...
Kendini arayan birinin
Kendini bulmasýydý...
Nefisle ruhun barýþmasýydý.
Beni kendimle barýþtýran,
Güneþimi gördüm.
(Bursa-Temmuz 2014)

Aydýn Çetiner

Sosyal Medyada Paylaşın: