o sözlerin az sonrasýnda
...sonra
koca cehennem oturttular sanki boðazýma
kâlbime düðüm
ayaklarýma pranga
ne aðýrdýr susmanýn verdiði sancý
daða taþa vursan kendini nâfile
anlaþýlmýyorsa âhval
hâl hep duman
gözler hep uzaklý
böyle olmamalýydý
kendi canýnda ecel besleyipte
azrail’e emrivâki yapýp hadi gel! dememeli
Tanrýya ayýp etmemeliydi insan
nefsinin kirli ellerinde.
bakmasýnlar öyle mânasýz anne
kayýp gitti gelecek ellerimizden kum gibi
takvimler yorgun artýk
çaylar demsiz
þiirler de kafiye eksik
zaman vakitsiz durdu diyorum
anlamlar niteliksiz...
sormasýnlar sebebini hayýflanmalarýmýn
sesli düþünüp
üz’günlüðümü okuyorum kýrlangýçlara
hastadan ziyade yastayým
kor kuyulara emanet gözlerim
anlat hepsine
bir de onlar
nârýma hâr olmasýnlar anne...
...
âh onlar
ölümü unutanlar!
yaþasýn hayatý, hayat onlarý yaþasýn
biz ölümle mutluyuz
umutluyuz toprak þarkýlarýmýzda
ki karþýlaþacaðýz birgün
ve biz
bekliyor olacaðýz onlarý cehennetin kapýsýnda...