Düşün/ce !

Tüm zerrelerine kadar sýzlar kemiklerin,
Usanmak rüzgârýnda üþütür zaman...
Ýliklerine kadar donarsýn.
Düþersin þehrin pencerelerinden,
Hýçkýra hýçkýra aðlarsýn kimi zaman...

’nedenlerin çýðlýðý boðazýna düðüm olur.
Yutkunur avunursun avuçlarýnla,
Elinin tersiyle itersin gözyaþlarýný...
’ben kendime zulmettim sen etme’ der,
Yeniden bir baþka sabýrla uyanýrsýn yeni sabaha...
Canýndan bezer bazen,
Elinden dostça tutan olsun istersin.
Suskunluðun susuzluðundan beter hararet yapar,
Yanarsýn!
Bir damla yaðmura muhtaç,
Yalancý gebelikteki bulutlara göz kýrparsýn.
...ve
Yeniden kýyama durur yüreðin,
Ýstese de aklýn, sen yabancýlaþamazsýn...
Öylece donup kalmak ister,
Ben oynamýyorum dersin hayata,
Ama duyan olmaz.
Kayýtsýz kalamazsýn sorumlulukarýna,
Yaþam sana raðmen akar,
Ve sen katýlmak zorundasýn bu oyuna,
Ýstesen de kural koyamazsýn,
Sadelikle, naifçe, insanca iþte,
Üzerine yakýþan onurun þýklýðýnda,
Yaþamak zorundasýn.
Çünkü sen varlýða ikramsýn!
Ýnsan gibi yaþamak zorundasýn…
Zehra Asuman

Sosyal Medyada Paylaşın: