acının son senfonisi

kanlý ellerimle
bir çocuðun gül yüzünü sývazlerken buluyorum kendimi.
kýkýrdaklarýmý kýrarcasýna zorum kendime.
kendi baþýmý okþarcasýna aitim merhamete.

çeliþik acýþmalar..

kurt ile kuzu.
ben ýssýz zamanlarýn, aðaç gölgelerinde uyurum.
sabahým gecedir.
gecem yataðým.
týrnak uçlarýmla tararým acýlarýmý.
sevinçlerimi sökerim içimden.
dostum, kýrýk aynam yüzümde.
yanaklarým kýskývrak yakalar hüznü.
gözlerim tutuklar.
ellerim kangren bir bahar.

kýrýþýk hayatlar..

üzerimden geçiyor ömrüm,
hissiyatým bir hayat kadýnýnkine benzer.
günahkarým, biraz da itaatkar.
al yazmalý bir bakirenin inadýna benziyor ruhum.
kovuklarýndan çýk diyorum, çýkmýyor.
ölümüm benim elimden olacak.
musallam kirli bir sakal, tenim toprak, acým çýplak.

acýnýn son senfonisi..

týrmýklýyor içimi zaman.
nefesim kemiklerimi kýran bir balyoz.
karanlýðým.
her söz, bir testere gibi yarýyor yüreðimi ortasýndan.
sessizlik, ruhumun yýrtýk elbisesi.
týrmanýrken acýnýn son haddine,
bir þeytan yavrusu kýpýrdýyor gölgemde.
sonra ölümün kalýn çizgisi.
hatlarý belli.
susuyor iþte þimdi yaþamak,
vakit, acýnýn son senfonisi.

- Abdullah Cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: