Kimsesiz bir otobüs duraðýndayým Durakta bir resim Kayýp bir adam, sanki benim Oysaki en çok da ben kaybolmayý isterim Dedim ki: Ne talihli adam Öyle kaybetmiþ ki kendini Bulamayacaklar belki de bir daha asla seni
Resmin altýnda bir yazý: Konuþamýyor, diyor Ne de güzel ediyor Konuþulacak kiþi ve konu kalmadýðýný En nihayet biliyor
Derin derin baktým adamýn gözlerine Ve yüzündeki izlerine Bu kayboluþ, bilinçli bir kayboluþ Kaybettiði dilini arýyordur belki Belki de insanlarýn onda fark etmediði Aklý saklýyordur bir ine Ýmrendim adamýn özgürlüðüne
Otobüsüm geldi Mutsuz yüzlerde umutsuz bir yola gittim Sesli uyarý sistemi “Haydi, artýk in.” dedi. Bana ait olduðunu sandýðým Bir yalnýzlýða çekildim Oysa yol da þehir de ülke de benim deðildi Peki, ben benim miydim? Kaybolmamýþ adamý gören bir tek ben deðil miydim?
19.11.2014-Ýstanbul Abdulkadir Güngör
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdulkadir Güngör Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.