Araf

ikindinin serin sularýnda geziniyor vakit.
saç uçlarýma deðdikçe rüzgarýn ýþýltýlý kanatlarý,
arýnýyor içimin karanlýk kýrýklarý.
portakal kokusu yayýlýyor þehrin göbeðine,
koku tüccarý bahçelerden.
ýlýk bir öpüþmeyi andýrýrcasýna deðiyor,
alnýmýn þafaðýna gün batýmý.
karanlýðýn postacýsý oluyor þehrin gözlerini kapamasý.
sonra alev alev birikiyor günün cehennem sancýsý,
ve aðýzlarýnda bir damla suyla kuþlar,
söndürmeye uðraþýyorlar bu yangýný.
peltek bir aðýz gibi aralanýyor gecenin feryadý,
yüzlerde birer doðum sancýsý sanki.
kirli elleri deðiyor güne karanlýðýn.
geri çekilen bir nehrin kýyýsýzlýðý
vücut buluyor ellerimde.
arabesk þarkýlar saklý ceplerimde,
ve ölüm oyunu oynuyor çocukluðum.
oysa bir makas aðzýnda volta atýyor ömrüm.
hýrçýn dalgalara yenik düþen bir balýkçý çýraðý gibi
acemiyim yaþamýn karanlýk sularýnda.
ve uçurtmasý bir yanardaðýna düþen çocuðun
ölümcül gözyaþlarýyla yýkýyorum vicdanýmý.
göz göz olmuþ yüreðim,bir et parçasý..

biliyorum, bu uçurumdan en az bir kez düþeceðim.
bu zehirli þarabý illa içeceðim.
en çok öleceðim.
gecenin balkonunda iþte bu son buluþma,
itsem kendimi öleceðim.
yerle bir olacak çilekeþ ömrüm.
itmesem, gökle bir olmayacak kuþ kanadý ömrüm.
iþte araf !
ölebilene aþk olsun.

- Abdullah Cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: