İnfaz

infaz mektubu açýlmamýþ
bir ölüm talihlisinin hicraný.

kuþlar yine gelecek mi dedim,
arttý göðsümün aðrýsý.
sanki kandiller söndü gözlerimde.
bir bir eskiyen yýllarým,
birer ateþli ok gibi göründü de
deðdi içime.
sakallarým pastý, tenim iþçi yanýðý.
bir ip gösterdiler sonra,
bileklerim kadar kalýndý en az,
sonra kýmýldadý birden ürkütücü bir ayaz.
beni süpürüyordu sanki þehrin rüzgarlarý.
özgürlük gibi sustum,
özgürlük buymuþ dedim yine sustum.
dudaklarým jilet gibi kesti sesimi,
kaburgama oturdu sessizliðin asi sesi.
alnýmda çatladý ümitsizliðim.
kuþlar dedim,
gök benden uzaktý.
ben uzaktým kendime.
dünya beni çalkalýyordu içinde.
bir basamaða koydular beni sonra,
yüksektim herkesten, göðe baktým doyasýya.
göðe bakmak suç dediler,
boynuma bir ip giydirdiler o an.
ellerim dedim,
baktým koparmýþlar.
sonra gözlerimi almýþlar benden,
bakamadým bir daha kuþlara ve göðe.
bir ses,
içi dolu bir dünyaya tokmak vurmuþçasýna tok bir ses.
sonrasýný duymadým,
duymadýðýmý bilmedim,
bilmediðimi,
düþünmedim.
beni benden almýþlar,
öyle zannettim.

- Abdullah Cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: