Güzel Müjde

Þayet duyabilseydim, senden güzel müjdeni...
Ceylanlar gibi sýçrardým,
Bir o yardan bir bu yara.
Engin denizlerin dipsiz çukurlarýna kadar inerdim.
Hýçkýra hýçkýra aðlardým.
Azgýn yaðmur damlalarý,
Kýskanýrdý gözyaþlarýmý...
Þayet duyabilseydim senden, güzel müjdeni...

Pervaneleri bile kýskandýrýrdý, benim raksým.
Mecnunlar tekrar düþünürdü, mecnunluðunu.
Yýldýrýmlara da ne oluyor ki,
Þarhoþluðumun yanýnda.
7 kat göklere çýkardým,
Bir þimþek misali.
Cennette Tuðba’nýn dallarýndan bakardým.
Levhi, kalemi, arþý, kürsüyü
Sindre-i müntehayý gezerdim...
Þayet duyabilseydim senden, güzel müjdeni...

Sekrin verdiði sarhoþlukla ben,
Kendimi bilinmezliklere vururdum.
4 iklim, 7 kýta bende devran olurdu.
Ben sen olurdum, sen de ben, ey sevgili!
Bütün kainat divan dururdu.
Þayet duyabilseydim senden, güzel müjdeni...

Var mýdýr tecelliden nasibimiz?
Var mýdýr acaba?
Tecelli olmasa da teselliden yana...
Tatlý bir hatýra kalýrdý,
Kalýrdý bana.
Hayalden gerçeðe doðru yol alýrdým ben.
Þayet duyabilseydim senden, güzel müjdeni...
Aydýn ÇETÝNER(2014)










Sosyal Medyada Paylaşın: