Hiç Bir Canlı Kendini Böyle Kökten Silmezdi Halkın Şâiri
Hiç Bir Canlı Kendini Böyle Kökten Silmezdi
Her insanýn gözleri, gerçekleri görseydi, Firavun’ un cesedi bize ibret olmazdý. Ýbrahim’ e (a.s.) inanýp, Nemrut, Hakk’ý bilseydi, Bir topal sinek ile, belasýný bulmazdý…
Yazar mýydý kalemler zulüm diye bir þeyi? Bölüþseydik lokmayý, Mevlâ’m vermiþ her þeyi; Yenebilmiþ olsaydýk düþman denen kör þeyi, Nice masum yavrunun bedenleri solmazdý.
Üç günlük dünya idi, en çok beþ gün yaþardýk, Bilseydik ki yarýn yok, nasýl farklý koþardýk? Gidenleri bir saysak, delirip dað aþardýk, Kalplerimiz pas tutup; mal, mülk hýrsý dolmazdý.
Belki bu gün, son gece, güneþ var mý sabaha? Kim bilir kaç insanýn bineði kalktý þaha? Yüce Yaradan, bizi düþürmesin eyvaha, Cehennem’ den zerrecik görse yüzler gülmezdi.
Her insanýn ettiði, kendine doðru geldi, Yeryüzünde zulümler böylelikle yükseldi; Þeytanýn silahýyla kendi baðrýný deldi, Görmüþ olsa vicdanlar, insanlýðý ölmezdi.
Ölçmeliydik her yolu, adýmlarý tartarak, Bir araya toplanýp, bölük bölük artarak, Yaradan’ dan gayrýya giden tez i yýrtarak, Yýkýlýrdý bin tuzak, fitne bize gelmezdi…
Yaradýlýþ gayemiz, ne zulümdü ne fesat, Þükürsüz dü bedenler, dilde doðrular kesat, Ne ekinler tarlada, ne de elde var hasat? Hiç bir canlý kendini, böyle kökten silmezdi.
12 Nisan 2015 Mustafa USTA Sosyal Medyada Paylaşın:
Halkın Şâiri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.