Ah! Şu Gönül Yok mu?

Sen yalnýz ben öksüz bu aþkla yandýk,
Çekindik günahtan hep ayrý kaldýk.
‘’Kim ne der?’’Sözüne, nasýlda kandýk,
Beklerken vuslatý hasrete daldýk.

Gönülden gönüle muhabbet duyduk,
Almadý tenimiz tendeki hazzý.
Kýsýr bir döngüye çaresiz uyduk,
Hissettik yürekte her an bir sýzý.

Kul hakký yemeden sýnavý geçtik,
Ah! Þu gönül yok mu? Sevdaya kaydýk.
Umutsuz bir aþka kalpleri açtýk,
Yaþ dolan gözlerle yýllarý saydýk.

Haramý, helali Tanrý’dan bildik,
Sundu bize aþký kýymet bilmedik.
Beþ vakit namazý bazen üç kýldýk,
Her daim gönülden aþký silmedik.

Bu fani dünyada aþký geç bulduk,
Bir gün sultan olmak deðerdi ömre.
Günahkâr olmaya hazýr bir kulduk,
Yaþadýk hüsraný bir zaman sonra.

Þükürler olsun ki aþka inandýk,
Katmadýk þehveti gönülden aþka.
Yersiz ve mesnetsiz pek de kýnandýk,
Savrulup çöllere yansaydýk keþke.

Macit der: Bu ömür sensiz bitiyor,
Günahým sevmekti Rabbim biliyor.
Sarýlmýþ kefene kabre gidiyor,
Bir avuç topraðý senden diliyor.


Mehmet Macit
31.03.2015
Ýzmir

Sosyal Medyada Paylaşın: