zaman sakin bir nehrin ruh halinden çok, içre bir yolculuðun hüzün saatlerini anlatýr kendi derinliðinde...
ölüme doðru akýp giden bu yolculukta hangi hayallerimiz nemlendi ki..
.... þimdi kýrýk bir aynanýn izbe yýllarýna dalýp gidiyorum buruþmuþ yüzümde zamanýn eskittiði fotoðraflardan mutlulukla dolup taþan hiçbir an yok sanki ve hep bir baþka günün özlemiyle yanýp tutuþan istekler ve hayaller.
baktýðým pencereden günler hiç beklemeden geçiyor oysa her gün zifiri karanlýk ve buz gibi hava öyle üþüyorum ki sýcak bir güne hasretliðim kafamdaki ur gibi büyüyor.
özlem her gün bu pencereden iki katýna çýkar büyüdükçe büyür ur zaman kendi tenhalýðýnda kýsalýr biz hep üþürüz üþürüz ve sonra ölürüz..
mart(2015)
Sosyal Medyada Paylaşın:
roman21 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.