gecenin gizemi
neden en çok gece üþüyorum?
ve neden en çok gece korkuyorum?
diye sorardým kendime.
karanlýk mý acaba bütün bunlara neden oluyordu
yoksa tanrý mý geceye bu büyüyü veriyordu.
bilinmez bir sancýdýr karanlýða gebe kalan hayatlar
acýsý tan yerinin aðarmasýyla baþlar
saatler biraz daha ilerleyince
týpký deniz gibi hafiften dalgalanýr
sonra bizi hepten teslim alýr.
þimdi dalagalarýn serpiþerek yüzümüzü
ve gözlerimizi istattýðý anýn baþlama noktasýndayým sanki
gözlerim hafiften kayýyor gök yüzüne
ve biraz sonra karanlýk çöker diyorum yýldýzlarýn arasýna.
ama nedense yutkunuyor kelimeler aðzýmda
yarým yamalýk ve öyle üþüyerek çýkýyor ki dimaðýmdan
sanki o an hayat duracak diyorum.
oysa korkunun sözcüklerle baþladýðýný bilmiyordum
ve nedense gün aðarmadan evvel ussuma düþüyordu bu illet.
her kelime ölü bir ceset gibiydi
týpký duvara çarpmýþ gibi mora çalýyordu.
sesimin tonu, yüzümün rengini deðiþtiriyordu ansýzýn
hani biri görse anlamasý içten deðildi bu deðiþimin
ya da mora çalýnan bir kelimenin.
oysa kimse yanýmda yoktu
yalnýzlýðýn kederli bu anýnda nefessiz
kalmýþ birkaç sözcükten baþka.
ki onlarýnda beni hepten býrakýp gitiði
saat gecenin zifiri karanlýðýydý
yani tanrýnýn yarattýðý korkularla
baþbaþa kaldýðýmýz andý.
binlerce insanýn öldüðü andý
binlerce insanýn bu yüzden kafasýna sýktýðý andý.
eylül 2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.