Vagon vagon odalar
Uyku tutmazken uykularýmýn
son postasý kalkardý gardan
ardýmýzdan ne uðurlayan ne el sallayan
olmazdý gecenin o saatinde
birbirine baðlý çocuksu Vagon’lardý
hýzla gelip geçen kibrit kutularý
buðday tarlalarýnda baþaklar Fülüt çalarken
bostanlarda kaplumbaðalar
buluþurdu kaçamak
güneþin kýzýl bir güle dönüp iz býraktýðý damlar
ve o damlarýn duvarlarýna dayamýþ sýrtýný
sararmýþ býyýklarý ve elleriyle tütün rengiydi adamlar
yýrtýk lastik pabuçlu
aðzýnda
sakýzýyla
kýzlardý gülümseyerek tek uðurlayan
bakarlarken trene gözlerinde sorularla
hýzla gelip geçen odalardý tren
canlarý acýtan düdük sesiyle
bir gün belki bu odalardan
bir anne
belki bir baba
inerdi elinde bavuluyla
hiç gelmezdi ki beklenenler
odalar yürür giderdi giderdi
kapkara
beþik gibi salladýkça tren
uyurdum
sakýz çiðneyen kýzý
alýrdým koynuma
uykumuz is kokardý
24/Haziran/2014/Salý/Bodrum
Yüksel Nimet Apel
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.