Zafer Tacını Sen Takma

I
beni bu hayat yendi s e v g i l i!
zafer tacýný sen takma baþýna, yada kendini suçlama!

kerpiç bir evde attým ilk çýðlýðý…
el bebek, gül bebek acý emzirdiler!
yýkýlmaz dediðim her þeyi, bir fiskeyle yýktýlar!
ne baharlar yaþadým, çiçeksiz yapraksýz!
hayatý öðretti, iyi kalpli öðretmenim
okula gittim…
önlüksüz!
yakasýz!
kitapsýz!

çocuktum, derler ya býyýklarým terlememiþti
dünyayý sýrtýma yükleyip beni terlettiler!
ne gecelerim oldu, ýþýksýz, sabahsýz…
çocuk olmadan büyüdüm
büyümeden yaþlandým!
ne günlerim geçti…
sigarasýz!
parasýz!
babasýz!

ýý
beni bu hayat yendi s e v g i l i!
zafer tacýný sen takma baþýna, yada kendini suçlama!

Baþýmda kavak yelleri essede…
delikanlý göðsümde asil sevdalar barýnýrdý
sevdalar ki, kurþun yarasý!
sevdalar ki, yüz karasý!
ahh… o sevdalar!
Allah’ýn belasý!

ýþýða koþarken, dipsiz bir karanlýða düþtüm!
ölmedim, ölmedim ama, ölümlerden ölüm beðendim.
yaþamak her gün biraz daha çirkinleþirken
mutsuzluk yüzüme gamze gibi yerleþti.
ölüm varya, o çirkin ölüm!
kýz oðlan kýz güzelleþti!

ýýý
beni bu hayat yendi; s e v g i l i!
zafer tacýný sen takma baþýna, yada kendini suçlama!

denizi kendine sevgili sayan, bir deniz feneriydim!
inadýna beni denizin en hýrçýn yerine kurdular.
dalgalar günlerce vurdu gövdeme!
intihar gecelerde üþüdüm, buz gibi soðudum.
Iþýðýmla aydýnlatýrdým karanlýðý
þimdi kendi karanlýðýmda…
kayboldum!

kendi rýzamla imzaladým ayrýlýk fermanlarýný!
postacý, iyi bir haberle hiç kapýmý çalmadý.
yenildim iþte, ben bu hayata yenildim!
bu yüzden camlarýn buðusuna, hep hayat yazdým!
en güvendiðim anda, beni bu hayat aldattý!
sen deðil sevgili, sen deðil…
beni bu hayat aðlattý!


(sultanete of oman 2010)



Sosyal Medyada Paylaşın: