YOL
Bilmediðim bir yolun sonundayým galiba.
Güneþ, tam da gölgemin olmadýðý açýdan vuruyor.
Susuzluðumdan çok yaralarým sýzlýyor.
Yaralarým da hiç uzanamadýðým tarafýmda.
O kadar çok terlemiþim ki, gözlerim yanýyor.
Gözlerimde bir þey mi, içim kanýyor.
Biliyor musun? en çokta o koyuyor.
Ve ben, yolun sonunu görmek istiyorum.
Bedenimin gücü kalmasa da , yüreðim git diyor.
Ýþte o an, kan beynime sýçrýyor, ve gidiyorum.
Dünü unutuyorum, yarýnlarý hatýrlamak için savaþýyorum.
Bazen, rüyamý yoksa gerçek mi çok merak ediyorum.
Ufak bir tebessüm beliriyor yüzümde ve ilerliyorum.
Yalnýzlýðýn,sessizliðindeyim...
Tam da, cesaretin anlamsýz kaldýðý noktada.
Yaðmur yaðýyor...
Ve tüm yangýným sönüyor.
Tüm susuzluðum diniyor.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Ozan Vural Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.