DÜKKAN SENİN
eskidendi, çok eskiden
siyah beyaz fotoðraflarda kaldý gülüþleri
yýllar…
yýllar… önce diye baþlayan bir masal o günler
o taþ plaklar gibi eskidi hikayeleri…
masal dinlemiyor þimdi çocuklar…
kanmýyorlar karýn tokluðuna meslek öðrenmeye
“dükkan senin” palavralarýna inanmýyorlar…
eti senin, kemiði benim devri geçti!
keser döndü sap döndü, gün geldi hesap döndü!
mazlumun ahýný alan, ödedi aheste-aheste
haram yiyen, aç öldü!
el kadar çýraklarýn sýrtýndan geçinenler
çocuðuna fiske vurmayýp, üç öðün çýrak dövenler
çýraðýn sigortasýný yaptýrmayýp, kendi süper emekli olanlar
ya öldüler
yada birer birer kayboldular.
herkes ettiðini buldu, dünya kimseye kalmadý.
son nefeste helalleþmek istedi…
hiçbir çýrak kapýsýný çalmadý!
ne zaman yolum düþse o soðuk atölyelere
kulaðýmda çýnlar sesleri…
alýn teri kokar anahtarlar levyeler
tezgahlarda takým deðil, çýrak elleri görürüm.
yemeyin ulan!
yemeyin çýraklarýn hakkýný
yoksa yüzünüze tükürürüm!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.