Kentin Sokakları

Vakitsiz gülmeye yeltensem hýçkýrýkla
Kayboluyor küçeler de kahkahalar
Nadiren takýlsa göðüne bakýþlarým
Kýrbacýný sallýyor tanrý üstüme hep

Ýçimde ölen kentler vardý doðduðum zaman
Kentler ki, çoktan doðmuþtu içinde öldüðümde

Pejmürde gülümseyiþle
Ýnce b/elli kentin sararmýþ sokaðýný
Altýndan geçmeye yeltendim zamansýz
Þakaðýna karanfil dayalý beyefendi edasýyla

Yalýnayaktý yanýk tenli çocuklarý kentin
Çocuklar ki yaþamý gözlerine iþlemiþ yokluðun

Y/alandý gökyüzü yalýn olduðum kadarca
Ve ruj sürülü yalýlar gibi silikti umutlarým
Kadavrasý çürük limanýnda yaþlýca kentin
B/aþka çarem yoktu dönmeni beklemek hariç

Bir su u/yanýklýðýyla akardý ay düþlerime
Düþlerim ki hep kaybolurdu aydýnlanýnca kent

Ve kent hazýrlýðýnda düzenbazlýðýn bana
Uzakta iken özlüyor arýyorum mavide
Bu kente her geliþinde sevmeyesim geliyor seni
Meçhule gömülü kim vurdu ya giden halimi hatýrladýkça

Zoraki yarýna taþýnmanýn arifesinde içim kentinde
Telaþla bilerek düne býraktýðým yaralý yürekle


Sosyal Medyada Paylaşın: