Z i Y a N

Ö y L e S i N e




Benim kitaplarým vardý ayraçlarýndan ayrýlmýþ
berfinle kurutulmuþ sayfalarýnda sarý yüzlü bahar
devrik gülümsemelerim vardý mavi kuþlarýn rüzgarýnda
elleri sarmaþýk kokan kadýnlar geçerdi yaðmur yüklü akþamlarda


Sen diye biri vardým camdan gamzlerine gül çizen
ben diye biri yoktu- kimse yoktu aslýnda
ýþýða düþen beyaz gölgelerden soyut
saçlarýn geceye deðmesin diye, ayýn keskin ucuna
düþlerimi astýðýmý bilirdi o semtin kedileri


Çok beyazdýn suyun ve aynanýn bir martý gibi gülüþünde
Lehçesi bozuk yer kürenin diyedir eyy kardeþim Theseus
hiç bir canlý anlamadý beni...


Bir odanýn ortasýndayken bir masýnýn
kalkýp gittiðini usulca
bir pencrenin ýslak bir sokaða...


Öyledir her zaman
mevsim bahardan güze
ya da dört heceli bir dize
yazan olur / bir taþa
ve duvarlarýn eskiyen yüzüne
ayan olur/ beyan olur
bir ömürdür karýnca kadar ince
uzun, bir arpa boyu
masal olur / güncesine hayal olur
Aþk dersin cam bir býçaðýn ucunda
Z i y a n olur


Öylesine bir totem iþte
avuç içi çizgilerinden öteye

devrik bir sayýklama


Doðrusal olmayan hayatta doðru nedir diye
boyanan her yüzün alfabesi
her harfin büyüyen gözlerinde
Saklayýp gizini sonsuzlukta
Yaþamakla doldurulamaz üç nokta...






CC_


Sosyal Medyada Paylaşın: