KADIN OLMAK

Önce sesleri silindi rüzgara eþlik eden, kadýnsý.
Sonra yüzler silindi meydanlardan, anaç tebessümler kalktý tedavülden.
Yetmedi, karalara büründü umut aþýlayan, anne bakýþlarý.
Ve bitmedi kapý aralýklarýndan aðlama nöbetleri.
Demir kapýlar kapandý, ýþýklar söndü arkalarýndan.
Ne zaman doðurganlýðý hatýrlatýldý ona,
çocukluðu alýndý elinden,
çocuk yaþta kucaðýna aldýðý bebeðiyle.
Yürüyüþü de hataydý, gülüþü de.
Saçlarýný örüþü de üstelik.
Bir adým önündeki adamý geçtiðinde kazara,
kadýnlýðýna laf edilirdi, isminin önüne aldýðý çirkin hitaplarla.
Bir adým geride kaldýðýnda adamdan,
yerini bilirdi, oysa iþi olmazdý kitaplarla.
Okumazdý kadýn dedikleri, yürümezdi sokakta yalnýz baþýna.
Oturmalý evinde dizini kýra kýra,
umutlarýný döve döve,
susturarak bütün hayallerini,
tuz katmalýydý aþýna.
O bakmalýydý ev iþine,
Yerini bilmeliydi, yerinde susmalýydý.
Ýçine kusmalýydý bütün öfkelerini.
Konuþmamak üzere,
küsmeliydi en iyisi

Yok, dahasý ölmeliydi.
Öldürüp bütün çirkinliðini.



Nuray KAÇAN

VAN-2015













Sosyal Medyada Paylaşın: