SEMİDE
I
Ýçimde daðlarý yürüttün Semide,
Ferhat olup daðlarý mý deleyim,
Mecnun olup çöllere mi düþeyim,
Kerem olup küllere mi gömüleyim,
Ýçimde daðlarý yürüttün Semide…
Tutsa da sisli daðlarýn doruklarý buz,
Eylül’de getirdin içime temmuz…
Deðiþti birden silueti geçmek bilmeyen zamanýn,
Akrep peþine düþtü saat kulesinde yelkovanýn.
Hüznü yetim býraktý açacaðýnda kalem,
Seyre durdu semada iki gönlü, âlem.
Hangi antikacýdan aldýn bu mahzun, efsunlu bakýþlarýný,
Hangi saatçi düzeltir senden baþka kalbimin tik taklarýný…
Gönülde aksini görünce nilüfer dondu,
Biçare muallâkta kendi aksini unuttu.
Mýzrap tutsak kaldý sazýn efkârlý döþünde,
Dili tutuldu þairlerin gözlerimde seni görünce,
Güller ellerinde can buldu dallarýndan kopunca,
Aþkýn ateþi sardý goncalarý tepeden týrnaða usulca…
Þiirlerim sana büründü ilham perilerimle ,
Kafiyeler abesleþti, adýnýn geçtiði þah beyitlerde,
Ýmgeler metaforlaþarak dilimin ucunda,
Melankolik halim daðýldý, hayalinin burcunda…
Semide gözlerinden bana bakýyor Mevla,
Mecnun olmak düþtü, uçsuz bucaksýz ummana,
Semide bakýþlarýndan aks ediyor Mevla,
Dar geliyor uçsuz bucaksýz çöller, Mecnun’una…
Semide, bu þiirimle girecek adýn lügate,
Adýn içimde mýsra mýsra, dilimde en güzel kafiye,
Gün batarken kýzýl rengiyle sessizce,
Sen dilimde beyitleri infilak ettiren i mge…
II
Elif idim döndüm seninle vav’a,
Cayýr cayýr yanan ateþ iken Semide,
Karanlýklar içinden sýyrýlýp benliðimde,
Adem çöllerini aþýp geldim vücuda…
Þimdi seninle uçsuz bucaksýz ummanlar göldür,
Sensiz dibi görünmez deryalar serapsýz çöldür,
Yüreðim seninle kavuþtu hazandan bahara,
Þimdi sensiz her aným içimde derin bir vaha…
Bilmem hangi ejderhanýn ateþidir içimdeki,
Bilmem hangi aþýðýn gam kepçesidir içimde çalan,
Bilmem hangi þiirde saklýdýr gözlerinde ki,
Bilmem bakýþlarýn mýdýr, sükûtun mudur beni böyle yakan…
III
Semide, kýþýn arifesi sonbahar,
Gecenin arifesi sabahtýr,
Sensizliðin arifesinde vuslat,
Ýçimde büyüyen hünkârdýr…
Hangi þehir dayanýr senin hasretine,
Hangi renk kýskanmaz, gözlerini görünce,
Hangi kalem lal olmaz seni yazdýðýnda,
Hangi can, benden olur senden baþka…
IV
Semide Elif ile Vav arasýdýr,
Vav’dan Elif’e dönüþün adýdýr ,
Elif’in vav halidir,
Vav’ýn elif’e yandýðý ahvaldir Semide…
Þair olduðumu unuturum, gözlerinin karanlýðýnda,
Mýsralar kendiliðinden çýkýp gelir dudaklarýma,
Gönül daðlarýmda çaðlayan pýnarlarýn kaynaðýna,
Misk kokusuyla konar endamýyla þiirlerimin burcuna…
Yýldýzlar sensizliðimde utanýr, uzaðýmda kalýnca,
Sessizliði tutsak alýr kelimeler, dudaklarýmda.
Prangalaþýr sevda þiirlerim baðrýmda,
Semide, deyip suskunluðumu içime atýnca…
Yalnýzlýðým takýnýr bütün süsünü çaðýrýr yanýna,
Yollardan örer engelleri mendilimin kenarýna,
Kan tükürür hüznüm sensizliðin adý geçince,
Her saniye, her dakika tarifsiz iþkence…
Semide dilimde la havle vela,
Yüreðimde esma-ül Hüsna,
Semide dudaklarýmda en güzel seda…
Sonbahar yapraklarýna kazýlmýþ müjde,
Kuru dallara çarpan rüzgârda son beste…
Ýçimde daðlarý yürüttün Semide,
Ferhat olup daðlarý delsemde,
Mecnun olup çöllere düþsemde,
Kerem olup küllere gömülsemde,
Sen bendesin ben sende, Semide…
Celâlettin Yünel
I 28 Eylül-16 Ekim 2013
II 03 Kasým 2013 (21.38)
III 25 Ocak 2014
IV 04 Nisan 2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
Celâlettin YÜNEL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.