Beyoðlu’nun en ýssýz saatinde, Aðýr aðýr adýmlarla iþlerken kalbime sevgin.. Gökyüzünden damlayan her yaðmur tanesinde hissetmek ellerini.. Boðazdan Ýstanbul’u seyredermiþçesine kaybolmak gözlerinde, Ve yaþanmýþ tüm acýlara inat gülebilmek o gözlerde.. Yalanda olsa, rüya da olsa seninle aþk denen o tabloya, Ýlk fýrça darbesini atabilmek en güzel renkleriyle.. Hep Ýstanbul gibi kalmaný isterken, Sen Ankara oldun bana adeta sevdiðim.. Taþtan duvarlar ördün dört bir yanýna, Ankara gibi içime iþledi soðuðun.. Ellerine dokunmaktan korktum. Sarýp sarmalamaktan korktum harap olmuþ duygularýný.. Tam yeniden küllere karýþma vaktidir artýk dediðim de, Ýstanbul boðazý gözlerin çýkageldi. Seyrederken özledim o anda seni.. Gözbebeklerimde hissettim sýcaklýðýný.. Ve sonra sen geldin.. Artýk kalsam da seviyorum seni Gitsem de..
YEO* 03.11
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yunus emre ORAK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.