Ağlamak Doyasıya

Kalan...
Topu topuna,
Bir çift resimdi...
O zalim acýmasýz yýllara,
Meydan okuyan..
Ve o...
Hayalimdeki küflü duvara,
Ýnadýna..!
Dört elle tutunan...

Bir tek karanfil,
Ve bir çift beyaz güvercin..!
Kimbilir,belkide,
Özlemim,hasretim saklý,o iki resimde..
Bir hasretki,sanki bir volkan
Yýllarca,yanar durur yüreðimde...!

Zaten..
Ben istesemde,
Anlatamam ki
Derdimi kimselere..
Sinmiþler sanki
Hepsi ýssýz bir köþeye,
Cümleler suskun,heceler suskun,dizeler suskun.!.


Boþ..bomboþ.....
Savrulup atýlmþ,
Gözü yaþlý,garip sayfalar,
Geçmez olmus sözüm, kalemim suskun,
Yüreðimdeyse... esen deli rüzgarlar..
Hayaller mahsun,düþlerim mahsun,benliðim mahsun..!


Sormasýn bana,
Ne olur sormasýn, sormasýn kimse.
Bu perisan haline sebep ne diye.
Tek isteðim,
Aðlamak,aðlamak doyasýya...
Ve..delicesine koþmak karanlýklara..!
Baðýrmak...
Geceyi yýrtarcasýna..
Vefasýz, zalim olanlara,
Bir hiç uðruna akan kanlara,
Ýnsaný insana kýrdýranlara.
Heleki..
Düzeni bozuk þu yalan dünyaya,
Düþünmeden,düþlemeden,
Aðlamak,aðlamak doyasýya...!

17.8.1999

Mahmut Mücahit Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın: