Hüzün sokaðý...
Ölü bir ýþýk sýzýyor, tek tük bazý pencerelerin camlarýndan,
Yine Haziran, Temmuz þöyle bir uðrayýp geçmiþ;
Eylül takýlý kalmýþ, sokaðýn damlarýna evlerin.
Sarmaþýk olup sarmýþ hüznünü, kýrýk taþlý kaldýrýmlara,
Sarýlmýþ kopmamacasýna, fakir evlerinin kafesli cumbalarýna...
Balkonlarýnda varlýklý konaklarýn, bir ikisi de kalmýþ olsa,
Onlara hiç uðramamýþ...
Anýlar yola dökülmüþ sarý kýrmýzý yapraklara karýþýp,
Safi gazel olmuþ her yan..
Kafam her estiðinde uðrarým bu sokaða,
Ayaklarýmda cilalý ayakkaplarým,
Çamurla tanýþýp sönsün diye pýrýltýsý.
Ben bu sokaðý hiç unutmadým...
Sýðýnýp hatýralarýn koynuna,
O günleri yaþadým tek tek.
Bir çýnar altýnda oturup ta,
Neden sevdim diye baþýmý taþlara vurup,
Aðlayýp sýzlandýðým; demlenip hatýralarla,
Omuzunda aðladýðým.
Çocukluk arkadaþým.
Ne bilirdim ki en büyük aþkým sen olacaksýn
Yine bu gün resmi geçit gibi geçip gittiler,
O sevgililer.
Gözlerimin önünden...
Perdeleri kapalý pencerelerin; kilitliydi evlerin kapýlarý,
Sizin kapýda kocaman asma bir kilit vardý...
Sokak terkedilmiþ, yollar ýpýssýz...
Yaðmur da yaðýyordu üstelik, aðlýyordu dam saçaklarý...
El ele tutuþmuþ tek tük belli ki sevgililer,
Sanki senle bendik maziden gelen...
Týpký o günlerin okul kaçaðý
Bu sokaðýn hüznü hiç bitmedi bitmeyecek de...
Ne güneþ yüzünü gösterdi, ne ay göründü senelerce...
Bütün gün sokakta turlayýp durdum,
Sen yanýmda olsaydýn nasýl olurdum?
Saçlarým sýfýr numara, baþýmda kasket, kapadým yüzümü,
Tanýr diye çekindim hatýralardan...
Ne zaman bu sokaða girsem baðýrýr bir liseli kýz;
-Asker kaçaðý...
Sevmiþim sevmiþim ama mevsimsiz,
Ýsimsizdi o zamanlar sevdalar
Eylül bakýþlýydý bütün kýzlar,
Hüzün kokardý, bu sokaktaki bütün aþklar...
21/Kasým/2009/Bodrum
Yüksel Nimet Apel
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.