Ne kadar sen olsada içimde, O kadar uzaða düþtün.. Ben sevdikçe seni, Sen bilmezliðe büründün...
Sen dolu satýrlarýmý görmedin.. Senin okuman için yazmama raðmen, Sen dýþýnda binlercesi okudu da; Bir sen görmedin, bir sen bilmedin...
Sana kendimi anlatmaya çalýþmýyorum artýk.. Yoruldum tek baþýma savaþ vermekten; Ben tükendim ve o çiçek soldu...
Ne onun yeþermeye macali kaldý; Nede benim umudum.. Ýkimizde büktük artýk boynumuzu, Zamansýz açmaya çalýþmýþtýk ikimizde; Anlamamýz biraz zaman aldý.. Artýk ikimizde çok iyi biliyorduk; Sararmak alnýmýza yazýlmýþtý...
Ömrüme ömür kataným, Can otaðým, Cânâným, Can’ýma kýyanýmdýn..
Boynu bükük bir çiçek, Yýkýk bir adam; Bize sevgisini çok gören bir kadýn.. Bu hikâyenin kahramanlarýydýk...
byHaktan Sosyal Medyada Paylaşın:
byHaktan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.