hasretin esaretinde çapraz ateþ altýnda yüreðim
düþlerimin anlamý yok gölgeler sararken benliðimi
..................................................................
üþüyor anýlarým avuçlarýmda tek tek þimdi
yalýn sayýklamalar arasýnda geçerken gecelerim
o ruhumu saran efsunlu gözlerinde olmasa çavreþ
yaðlý bir urganýn ucunda son bulurdu ümitlerim
ki ...bütün rüyalarým
doðan her gün sancýlý sabahlara taþýrdý beni
buz kesmiþ anýlar takýlýrken bileklerime bir bir
dudaklarýmdan yalýn ve sessiz bir çýðlýk düþerken
küf kokulu köþelerde umutlarýmýz bekleþir
her gece kederli bir buluta eþlik ederdi gözlerim
seher vakti anýlarýmýz canlanýrken beynimi yerdi
ve tanýmsýz cümleler dolanýp durdukça dilime
ölüm susardý çavreþ ve aðrýrdý göðsümün sol yeri
ve bu beden kendinden utanýr
ellerinin deðdiði her yerde tenim cana gelirdi
ve sen umutlu bir filizle bana sürgün verdirdin
adýn vuslat akþamlarýndan kalma tek bir lahzadýydý
arazlý gecelerde zaman kustukça kusardý beni
o efsunlu gözlerinde bana aþký emziren kadýným
bir umut ol yüreðime hep böyle gül meleðim
ve ... her saðanak sonrasýnda açan güneþ gibi ol
ki...sen yumarsan gözlerini ben bende yiterim
ram olmuþ duygularýmýn talan edildiði yerdeyim þimdi
efsunlu gözlerinle bak yaralýdýr benim sevdalý yüreðim
ki zemherimiz kanýyorken bizden çok uzak yerlerde
uzat ellerini çavreþ tut ki aþkýmýzý kaybetmeyelim biz
Hasan Ýpek
on yedi þubat iki bin on beþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.