özgecan’a
kendini kaybedenler senle arayacaklardý
yüreklere bir serinlik verecektin
burasý yaþanýlacak yerdir, diyecektin
umut, seninle daha güzel yeþerecekti
oysa acý bir öfkenin sessizliði
kaldý þimdi küçücük dünyamýzý kuþatan
insana bir daha insanlýðýn bittiðini
kalplerin çölleþtiðini hatýrlatan
çiçekler birer birer solarken
fidanlar kururken
kuþ kümeleri uzaklaþýrken
biz, barbarlarla ayný havayý solumaya
devam ederken
umut bir yeþerip bir solarken
bir solarken
hep solarken
“bir cana kýyanýn bütün insanlýðý öldürdüðü”
ayeti sahipsiz kalýrken
nefsi yüzünden cennetten kovulmuþlar olarak
nereye gidelim Allah’ým?
ölümün böylesini öldürmeden
nereye gidelim?
seni yakarken çok caným acýyor, dedi, ateþ
bugün gördüklerim zaten yaktý beni, dedi, çiçek
emine demirci / ankara