Yalnızlığa dalış bu fikir sapmaları…
Bekleyip yollara bakýp bakýp,
merak içinde aðlamayacaðým…
Giydiðin elbisenin rengini,
saçlarýnýn rengini merak etmeyeceðim…
Önüne bakarak yürüyüþünü,
düþünmeyeceðim, sesini unutup,
bir þarkýya isim takýp,
artýk onu sen sesi gibi,
dinleyip, ýssýzlaþacaðým…
Sesin kaybolacak,
gülüþün kaybolacak,
yüzündeki benliðim yok olacak…
Gözlerini mi,
artýk hatýrlamayacaðým o hüzün bakýþýný hiç hatýrlamayacaðým.
Sonuçta isimsiz bir yerde mezar taþýn ve
belirsiz bir yerde mezarýn ve sen,
var sayarak,
yaþayabildiðim kadar yaþayacaðým…
Sen sevgili,
ben,
benden aldýðýn yerdeyim,
kýsýlmýþ nefesim,
solmuþ rengim,
acýlanmýþ donuk bedenim,
kuru kuru bakan gözlerim
ve sen
ve ben yalnýz ikimiz,
hep býraktýðýn yerdeymiþ gibi,
bazen bir köþe baþý taþýnda,
bazen kurumuþ bir kumsalda,
sýrt üstü yatarken...
Bazen karanlýk bir gecede,
bazen uðultulu rüzgâr altýnda,
senin terk ettiðin þehrin,
senin en sevdiðin yerinde,
boþ bakýþlarýn umutsuzluðu,
beklentilerin yokluðunda,
dünlerden sarkan,
bu günleri yaþamamýþ sayarak,
yarýnlara atlayan düþüncelerle,
artýk kendimi de yok sayarak,
bu þehrin, seninle gittiðimiz, bir köþesinde,
bekliyor olmadan,
dar nefesler alacaðým…
Beni, sen de yok say,
benim seni yok saydýðým gibi…
Derken bulacaksýn belki beni…
Hoþ kal sevdiceðim, dinç kal, sað kal…
Aslýnda gün karasý bir yalnýzlýða dalýþ bu fikir sapmalarý…
Belki yarýn hiç biri kalmayacak,
gömülecek bir yerlere,
unutulamayasýya…
Boþu, doluyu unut, sevgili.
Hayatýn yalnýzlýða dahasý borcumuz vardý,
ki bu bedel ile yaþanacak, þüphesiz…
Ama,
bizim için en deðerli olan her þey bu gömülüþte çürüyüp gidecek þüphesiz… Ýþte o zaman da bir kez daha caným acýyacak…
Mustafa yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.