ŞİİRZOFREN EZGİ

Masamda marstan bir kaktüs
camdan bir býçak- kutuplarda ben penguenken
suyun ve topraðýn ve bir kalbin tortusunda
Rosey gülümserken, solfejine gecenin, aðlayan mavi tüylü kuþlarla
bilinmedik bir dilde konuþuyor Aragon
eyyyyyyyy þiirin altýn yeleli tanrýçasý, yüzümü gamzesiyle emziren



Gözlerimde Amog bir parçalanma
gecenin yýrtýlan yerinden gel artýk ki o kuþatma
enngelli bir ricatla hep yeniden vurulan
en yýkýlmayan bir yanýmdan
tut
aðzýnýn kýyýsýndan öperken
Helen
göðün bütün mavilerini yýkayalým bu bahar
rüzgar benden yaðmur sen



Kuþatmalarda kuþatýlýr
her kapý dýþardan açýlýr
neyi anlatýr öðrenemedim
aþký firak ayrýlýklar- geçelim bunlarý...
sevmek bir döngüdür kendi rahlesinde
ve baþladýðýn yerde biter tüm yolculuklar



Ben hiç kimseyi sevmedim Aslý’n da / burda ironi yaptým/
massalla zamaný toplayýp kardan kadýn yaparken
buz kesiði ritüel
üþüdüm gülümse


Her cümlede dinamit yarasý var
her kelime biraz paranoyak bu akþam
bin pro mil
eksi bir göç
lan bir soyut intihar da ne
hadi ya bu mu orotoryo
gölgelerle seviþirken


Ben eskiden son eskiyken bir þiirde yengeç kýrýklarý toplarken
her hangi bir kadýn deþifre oldu kesilen þah damardý sanýrým
deniz atlarýnýn köpüren yelesinden
çýkýp gelen o masal kadýn
düþ bu ya
yok öðe
yok öyle
biri...




CC_
Acehen







Sosyal Medyada Paylaşın: