Bir gün daha eksiliyor ömrümden, Sensiz geçen günün ardýna; Bir de gece ekliyorum.. Yokluðunun zifiri ayazýnda, Ömrümden gidene deðil de; Özüme ok misali saplanan, hasretine yanýyorum...
Sensizlik yeni giyilmiþ deðil, Lâkin verdiði hüsran, hep ayný tazelikte.. Sýrf bu yüzden, Her gün bir öncekinden, Daha yaralayan; Daha da kanatan bir yara.. Þimdilerde yüreðime dolan gam, Söz olup, kaðýda dökülmek için can atarken; Ben hüznün ellerinde, ölümü kucaklýyorum...
Bu ölmek baþka! Öyle bir ölmek ki; Her sabah uyanýp; ayný acýlarý yineliyor, Kahrolasý bir yalnýzlýða gömülüyorum...
Günlerdir elime almadýðým kalem, Seni anlatan sözleri kusmak için debeleniyor.. Mýsra olup; satýrlarla buluþmasý, Daha bir tuz basýyor yarama; Dökülen her söz, yokluðunun kanýtý adeta...
Bitmeyen cümleler gibi, Bende sen olmadan yarým bir adamým.. Varlýðýn; varlýðýma dokunmazsa, Sen olmazsan yanýmda; Asla tamamlanamayacaðým...
Kendimi kandýrmayý baþarabilsem, Susturabilsem yokluðunu anlatan cümleleri; Yüreðimde çýrpýnan kelimeler kümesi, Aklýma galip gelip, dökülmese satýrlara; Ve her satýr biraz daha yakmasa, Umut adýna kalan son kýrýntýlar; Elimi kolumu baðlamasa...
Ah o umut denilen þey! Ah o yok mu; Bütün suç onda.. Gelmeyeceðin gerçeði, gün gibi dururken karþýmda; Buna raðmen, geleceksin diye bekliyorum hâlâ...
byHaktan Sosyal Medyada Paylaşın:
byHaktan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.