aðaçlar ayakta ölür yavaþ yavaþ, gizli gizli. solar önce yapraklarý sonra kurur gövde - dalý... herkesin gözü önünde günden güne, giderek eriyip tükenerek unutulup giderler,...
peki ya insanoðlu..? kiþi ölmez mi ayakta ? herkesçe öldü denilen yalnýz yatan mý mezarda ? ya her gün gördüklerimiz her gün gezenler sokakta..? evet canlýdýrlar onlar yer, içer ,gezerler ama biraz ölüdür özleri tükenmiþtir özlemleri. yaþama küskün, umutsuz ve de öylesine mutsuz...
susuz kalmýþ kuyu gibi karanlýk bir boþlukdurlar. herkes görür, yaþar bilir, ama onlar ölüdürler...
Sosyal Medyada Paylaşın:
sevil ağtaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.