çocukluk günlerimi anýmsadým dün Uður Böcekleri konardý ellerime al kanatlý .. Uç böcek Uç , derdim uçardý. sevinçle bakardým ardýndan beni anladý sanýrdým anladý da uçtu derdim... uzun uzun yýllar geçti artýk uður böcekleri yok unuttular derken beni bir gün çýkýp geldi biri geldi, ellerime kondu. öyle çok sevindim ki dur dedim,hemen öyle uçup gitme benim uðurum ol benimle yaþa ve mutluluk ver bana... Uç böcek Uç demiyorum artýk çocukluk günlerimdeki gibi ama ben desem de demesemde uçup gidiyor al kanatlý melek onun mutluluðu da özgürce istediði yere gitmek. .. yýllar önce küçükken uç böcek uç dediðimde beni anlýyor sanýrdým oysa özlemiymiþ uçmak elleri bomboþ býrakmak. küçücükken bilmiyordum bilseydim hiç severmiydim? ona uðurum dermiydim ? iþte seni de ben aynen böyle sevmiþtim sen de özgürlüðü seçtin.
bileydim böyle vefasýz ellerime kon demezdim bileydim ki dönmeyecek böyle içten ,dön, demezdim terk edeceðini bilsem böylesine çok sevmezdim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
sevil ağtaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.