Adým Memiþ, gözüm görmez, kýsacasý ’Kör Memiþ’ im Bebelikten bu güne dek, gün ýþýðý görmemiþim. Ben doðarken ölmüþ anam, onun sýcak kucaðýnýn, Sevgisinin sefasýný, bir gün bile sürmemiþim...
Babam çoban, kýrk günlükken, onu daðda kurtlar yemiþ. Konu komþu acýmýþlar, bilmem, kimler ne söylemiþ, Bir ihtiyar nine ’verin, ben bakayým bari’ demiþ, O öldüðü zaman, daha beþ yaþýna girmemiþim.
Zaten daha bebek iken, ’çiçek’ vurmuþ gözlerimi. Aðlarmýþým, hiç kimseler anlamazmýþ sözlerimi. Saða sola çarpa çarpa, yara sarmýþ dizlerimi, Akranlarým dövmüþ beni, ben kimseye ürmemiþim.
Ýsyan nedir, bilemezdim, hep içimde kaldý sýzým, Gözüm görmez, gücüm yetmez, Felek böyle yazmýþ yazým. Ýhtiyardan bana kalan þu üç telli kýrýk sazým, Atmamýþým, satmamýþým, kimselere vermemiþim.
Küçük yaþta kimsesizlik, ne bacým var, ne kardeþim, Yalnýz kalmýþ bu dünyada, benim dertli, kuru baþým. O saz olmuþ bütün dünyam, dert ortaðým, arkadaþým, Hiç bitmemiþ acýlarým, hiç huzura ermemiþim...
Dertlerimi türkü edip, hem çalar, hem de söylerdim, Sonra parsa toplayarak, gönülleri hoþ eylerdim. Bu sazým da olmasaydý, ne yapardým, ben neylerdim? Dilenmemiþ, el açmamýþ, yere mendil sermemiþim.
Bazen bezdim bu hayattan, mutluluða hayâl kurdum, Bazen iþi körlüðüme, aymazlýða filan vurdum., Aç kalsam da, eðilmedim, bükülmedim, hep dik durdum, Ne bir eþim, ne evlâdým...Ýki çiçek dermemiþim.
Görmesem de, hissederim, görenlerden daha da çok, Þükrederim bu halime, karným açsa da gözüm tok. Bir gün mutlu olmak diye bekleyiþim, ümidim yok, Ümit bile hakkým deðil, altý üstü ’Kör Memiþ’im...
Ünal Beþkese :::::::::::::::::::::::::::::::::: ürmek.....: kavgada kötü sözler söylemek
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.