Aklıma Yar Düştü
Rüzgâr ýslýk çalýyor, dýþarýsý zemheri,
Tepelere kar, aklýma nazlý yar düþüyor.
Beyaz bir ipek gibi sarmalamýþ tüm þehri,
Sokakta çocuklar, saçakta kuþlar üþüyor.
Derin bir sessizlik çökmüþ sýcak hanelere,
Çaylar demini almýþ, kestaneler piþiyor.
Ah þu hayat yok mu, nelere gebe, nelere?
Her kýþ, baðrýnda gizemli bir bahar taþýyor.
Ömür yokuþ aþaðý kýzak gibi kaymakta,
Gönül bir gül peþinde kaç mevsimdir koþuyor?
Takvim yapraklarý vuslat için gün saymakta,
Direnen bedenim hâlâ sevginle yaþýyor.
Kömür gözleriyle gülümsüyor kardan adam,
Tüm kederleri süpürmüþçesine coþuyor.
Oysa donuk bulutlarý da aðlatan nidam,
Çýðlarý devirip, sýradaðlarý aþýyor.
Kapkara günahlarý gizleyip s/aklarken kar,
Kargalar topraðý deðil, içimi deþiyor.
Düþen her tane þiir, beste, ruhumda efkâr;
Yüreðime har, aklýma nazlý yar düþüyor.
22.01.2015
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.