Kar...
Bazen doða da týpký insanlar gibi
Bizlere sürprizler yapabiliyor.
Ne güzel lapa lapa
Yalýn bir hüzünle kar yaðýyor.
Bu mevsimin ilk kar yaðýþý,
Doðanýn beyazlarla dansý,
Ve kýþý, ve bir gelin gibi
Tüm bir saflýkta süslenýþý. Kime ki, kime ne?
Camýn buðusunda saklanýyor dünya
Ve zaman sanki dört bir yandan daralýyor
Iþýktan yoksun bir güne
Ne çok þey yakýþýyor aslýnda
Anýmsandýkça insanýn içini acýtan bir kaç aný
Ya da kanaya kanaya bir kaç damla göz yaþý.
Bir yürek çarpýyor gizlice buðulu camda
Ve yaðan kara karýþýyor
Dur durak bilmeyen koþuþturmalar
Ve çok uzaklardaymýþ gibi görünen
Doðanýn garipliði içinde kaybolup giden insanlar.
Ýçimde donuyor sanki her þey
Saymýyorum bu kaçýncý sessizlikte kayboluþumun.
Ne garip bir his güneþ bizimle hayat arasýnda
Güçlü bir baðdý sanki buralardan göçmüþ
Günlerdir doðmuyor bizim günlerimize
Yoksa o da mý bize küstü güneþin doðmadýðý yerlerde
insanýn ruhu da kararýyor günün kasvetiyle.
Her gün yeniden var olmayý sürdüren
kadim bir yasadýr bu sonsuz alemde.
Boðazýmda saplý bir yumru
Ýçimde unutuþa býrakýlmýþ bir aþýkýn yüreði var.
Kaf daðýnýn ardýnda býrakýlmýþ gülümsemelerim
içimde üþümeleri henüz baþlamiþ soðuklara uyanan bir çocuk.
Bugün gerçek yokluðunu bir sis bulutunda
Ve artýk yaðdýkça erimeyen
Kar tanelerinin soðukluðunda hissediyorum.
Bu kar bende hiç bir ayak iziyle öykünemez
Çünkü bir gidiþe ve bir yitiriliþe yaðýyor
Ýçimde ki cana yüreðimde ki aynama yaðýyor
Ve ben Üþüyorum, ruhum üþüyor.
Kulaðýmda sesin; Hayatýn soru ve cevaplarýný
Birlikte verir gibi "bana kýzma" diyorsun.
Uzunca bir zamandýr hazýrlýðýný yaptýðýn
Bir yolculuða çýkar gibisin.
Geç kalmýþcasýna Bir telaþ bir acelen var
Susmanýn ötesinde bir þey; bütün söyleyeceklerimi
Yüreðimin sessizliðine gömüyorum sen geç kalma diye.
Çünkü biliyorum bir gün herkes gidecek.
Ama sesini duymak istemedigim bir an
Gülüþünü özlemediðim bir gün ömrümden hiç geçmeyecek.
Ne kadar çok isterdim yokluðun elinden kurtarmayý
Duyuyor musun yüreðimden yankýlanan sesi
Ve hiç durmaksýzýn ruhumdaki besteyle çalýnan ezgi
Seni seviyorum seni seviyorum seni seviyorum seni...
Biliyor musun, ne sustuklarýmýzý söyleyebildik
Ne de sustuklarýmýz kadar zamaný yakalayýp
Konuþmayý baþarabildik.
Galiba Hayat bize sadece uzaklarý sevebilme þansý verdi
Çünkü yeryüzü biz bize geldikçe hep daraldý
Bunca uzaklýk bunca mesafeler nedense az geldi
Þimdi üstüne üstlük sessizliði
Ve bir o kadar da aðýr suskunluðu ekliyoruz.
Varlýðýn anlamýný yitirdiði yerde
Bir umut ýþýðý da kalmadý
Öylesine uzun ve uzadýya severek özleyeceðim seni.
Ýçimdeki bu sonsuz ateþ sönmeden
Ve dinmeden ruhumda ki bu ebedi rüzgar
Dünya gözüm sonsuza dek sana köreldi sevgili.
Ve sen ey aþk söz veriyorum yaralarýma hiç kimseyi sürmem.
Bir kelebek ki uçtu yüreðimden bir kez daha öykünemem.
Ne zaman istersen gel ve yak;
Bütün ýþýklarýný söndürdüm yüreðimin
Sessiz koyu bir karanlýðý ver bana SEN hiç direnmem...
Eré dilé mýn berf dibare
Lé rojek we tav lýxe býhele
De béje ka cemed dýgýre
Nav û dilé mýn we ça býhele?
Bir gün güneþ doðar üzerine ve erir gider yaðan karlar
Söyler misin yar nasýl eriyecek yüreðimde tutan buzlar?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.