GÜNEŞ BİLE ÜŞÜRKEN

Ulaþmak isterken kaybolan siluetin,
Öncesinde uzaklaþan ben,
Beklemedeyim.
Kayýp gölge misali
Rencide olmuþ þu sakil kimliðim
Demlenirken hüznün külfeti yakarken
Hicap ettiðim o bitimsiz tedirginliðim
Kayýp düþerken
Boþlukta yankýlanýrken sesim
Hanidir susup da ses olsan dediðim…

Nirengi noktasý olur belki de
Belki de bir ilk
Þu ahir ömrümde görüp göreceðim.
Ezelin tutumu uzanan garip bir mefhum
Müdahil olsam da
Maðlup düþen ben
Ölsem de binlerce kere
Kýdemli bir sancý her yeni doðduðum gün,
Güneþ bile üþürken
Ürperir bedenim.

Demir atmýþým belli ki
Meyletmiþ bir kez yalnýzlýða
Farkýnda bile deðilim
Yokluðun tecellisi
Nasýl bu kadar derin
Ve susturulmuþ bir benliðin
Canhýraþ kaygýlarý
Ermek adýna gaflet dolu iken
Dünya haddinden fazla çevrelenmiþ
Adsýz varlýklara
Hibe etmiþ çoktandýr boþ gönlünü.

Belki bitimi belki de
Döngünün yangýný
Beni benden eden koca bir yýlgý
Vakýf olsam bile hiçlikle sarýlý.

Muafiyeti mubah
Düþünmesi sakýncalý
Bil ki beklemedeyim.
Yakala ucundan þu kalan yarýmý
Savrulmuþ bir yaprak kadar soluk
Sakýncalý bir düþün kýyamet habercisi varlýðýn
Karýþmýþken kayýplara
Yadsýnamaz bir serzeniþ
Pelesenk olmuþ iken yüreðime.

Sosyal Medyada Paylaşın: