Oysaki
siyahýn rengine açarken gözlerini
hiçbir bebeðe sorulmamýþtý
tenha gecelerin en soðuk matemiydi içimde sakladýðým
ne kadarýný yaþadým ki çocukluðumun
ne kadar tuta bildin ki elimden
ilk adýmlarýmý atarken
her biten gün
biraz daha ýssýzlaþtýrýyor
masum tebessümlerimi
yalýn ayak arþýnladýðým yolu
yitik sokaklarýn çýkmazýnda kaybediyorum
umut kýrýntýlarýmý kuþlara yem ederken
oysa bir anne kanatlarýnýn altýna
sýðýnmaktan baþka ne isterdi ki çocuk
belki býrakmasaydýn ellerimi
kokuna hasret gözlerim
hoyrat fýrtýnalarda savrulmayacaktý
z’amansýz çekip gidiþini
seyretmeyecekti
bilmiyordum
sensiz geçen her mevsimin güz
dökülen yapraklarýn
omuzlarýma düþen yük olacaðýný
her sonbaharda sararýp solmuþ bir yaprakla
çocukluðumu devirip kucaðýma
üþüyeceðimi
bilmiyordum
sana dair kurduðum tüm sözlerim
dengesizleþirdi her baharda
dilimin ucuna gelmeden
örterken sessiz haykýrýþlarýmý
kar taneleri gibi birikirdi
çýð altýnda kalan cümlelerim
anne diye sesleniþlerim.
MELTEM KINIC
Þiirime sesiyle hayat veren Remzi Kurnaz kardeþime en kalbi teþekkürlerimle..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.