Bir zulmün içinde gecem, gündüzüm,
Ne yapsam nafile, çýkamýyorum.
Hoþ görü diyerek baðlanýr özüm,
Nemrut’a bir kurþun sýkamýyorum,
Þu zulmün putunu yýkamýyorum…
Doðuya uzanmýþ yýlanýn baþý,
Kuyruðu batýda salar telaþý,
Mazlumun her yerde akar gözyaþý,
Arlandým, yüzüne bakamýyorum,
Þu zulmün putunu yýkamýyorum…
Soysuzda bin oyun, her an geliyor,
Atýlan kurþunlar, baðrým deliyor,
Bir günde, binlerce canlar alýyor,
Önüne bir ordu dikemiyorum,
Þu zulmün putunu yýkamýyorum…
Her Ýslam yurdunda hain vesvese,
Kimisi baþ olmuþ, kalýn bir ense,
Doðruyu bir yiðit çýkýp söylese,
Saldýran kalemi bükemiyorum,
Þu zulmün putunu yýkamýyorum…
Bir masum çocuðu görünce gözüm,
Kor düþtü bedene, gülmüyor yüzüm,
Kahrýmdan lâl oldum, kördüðüm sözüm,
Bir ilmek bulup ta, çekemiyorum,
Þu zulmün putunu yýkamýyorum…
Hani sen insandýn? Düþün ey Âdem,
Dünyaya nâm salmýþ, Müslüman dedem,
Bölünüp, kâfire olduk birer yem,
Ne yazsam içimi dökemiyorum,
Þu zulmün putunu yýkamýyorum…
Son çare, bizlere bir tek baþ gerek;
Artýk her masuma sýcak aþ gerek;
Uykuda, çocuða tatlý düþ gerek,
Kâbusu, yorgandan sökemiyorum,
Þu zulmün putunu yýkamýyorum…
16 Ocak 2015 Mustafa USTA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.