bir sabah güneþe karþý içindeki özlemle
çekememek perdenin kanatlarýný iki yana.
ve en uykulu günaydýnýnla fýsýldayamamak
sevdiðini , sevdiklerinin kulaklarýna.
ölüm böyle bir þey iste.
sönük ocakta çayýn demini almamasý gibi.
þöyle bir uzanýp sahile doðru,
oltaya düþenlerin kaçý istavrit, kaçý uskumru.
deniz hangi sevdadan kalan özlemle
karýþtýracak saçlarýmý nefesiyle.
ölüm böyle bir þey iste.
yaþamýn kýlçýklarýný denize atamamak gibi.
saatin hiç umurunda bile olmamasý
çeyrek kalmýþ iken o bildik ayak seslerine
hala açmamak ilk sahifesini gazetenin
ve sularýna bakmamak saksýdaki çiçeklerin.
ölüm böyle bir þey iþte.
umurunda bile olmamasý hiçbir þeyin gibi.
ne dostluklar ne sevdalar ne dün ne yarýn
ne doðru matematik, ne de ütopik dalgalarýn.
bir nefes olup da el sallamasýyla dünyana
geçmiþ bir bahar sayfasý düþmesi hatýralara.
ölüm böyle bir þey iþte.
çýktýðýn her kapýya bir daha dönememek gibi.
CEVAT ÇEÞTEPE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.