“neden adý gece yarýsýdýr saat yirmidörtlerin.
birinin tam bitiþi ve hemen yerini almasý bir yenisinin
neden adý gece yarýsýdýr bitiþlerin ve baþlangýçlarýn.”
içimizde en güzel çiçeði toplayan senin ellerindi
yüreðinde bahardan baþka hiçbir mevsim açmazdý.
hep tazeydi tomurcuklarýn çiy damlalarýyla beslenirdi
sadece sabahlarý biraz serin olurdun.
o kadar kusurda sana altýn yaldýzlý bir cepken gibi yakýþýrdý.
oysa ben hep geceydim ve giderek uzuyordu boyum.
doðduðum kaynaklardan yola çýkýp, denizlerime ulaþýyordum.
…
“neden adý gece yarýsýdýr saat yirmidörtlerin.
kýrýlmýþ mikronlar ölçemezken ara boþluðunu iki zil sesinin
yoksa bir diðer adý da bu mudur ölümlerin.”
barok ayinler gibi gölgesiz yürürsün merdivenlerde
bir tüy sanki kopmuþ kanatlardan sessizliðin bütün dillerinde
yerinde duruyor hala bak, toplamadýðýn son çiçek
þimdi ölüm adlý bir baþka mevsim büyürken soðuk kucaðýnda
boþver, canýn yazmak istemiyorsa, sende yazma.
uzayan boyumla üst üste koyardým bütün boylamlarý
adýný deðiþtirmek yada silebilmek için ölümün diðer adlarýný.
CEVAT ÇEÞTEPE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.