YÜZÜM TUTSAK

odam pencerem ve ben...
dýþarýda gece karanlýklarý,
uluyan rüzgar,
soluyan sessizlik.
ve tütün kokusunda bir yalnýzlýk ki
buna inat,
sýrýtýyor karanlýðýn koynunda
þehrin ýþýklarý,
yüzüm tutsak cama dayalý...

gözlerim
bir yeryüzünde, bir gökyüzünde;
bir ýþýklara, bir yýldýzlara bakýyorum.
hani gelsinler istiyorum
onlarýn yeri ayrý
dolsunlar mekanýma
misafirim olsunlar.
ama çaðýramýyorum
ocaðým yok!
bir fincan kahve bile
yapamam ki onlara...

þimdi saat
anýlarýn gözlerimde yürüme saatidir.
ve yalnýzlýðýn yüreðimde üþüme saati.
dýþarýda gece karanlýklarý,
þehrin ýþýklarý
ve ben
yüzüm tutsak cama dayalý...

beklediðim yok!
zor severim
sevdimmide tam severim.
çýkmasýn karþýma "ben aþkým" diyen,
bir seslik, bir nefeslik insanoðullarý
ki bilinsin
düþüyor gözlerimden þimdi
küstah aþklarýn ukalâ insanlarý...

odam pencerem ve ben...
dýþarýda gece karanlýklarý
içime süzülüyor sinsice
düþsel intiharlarýyla þehrin ýþýklarý.
ve anýlarýmda oturuyor halen
umudumun son çýrpýnýþlarý...
umudum mu?
sizlere ömür;
oysa daha dün
duruyordu elimin altýnda.
onurlu bir aþka ve sevdaya
sarýlmak istedi diye
öldürüldü.
döküldü yýldýzlar,
söndü þehrin tüm ýþýklarý.
içimde söylenip duruyor þimdi
ayrýlýk þarkýlarý...
umarsýz
yüzüm tutsak cama dayalý...


Sosyal Medyada Paylaşın: