bana uçurumlar arasý bir yalnýzlýk býraktý yaðmurlar
ve mýzýkama üflediðim bir hiçlik senfonisi
rüzgârýn kabahati çoktu bu oyunda
lâkin hiç küsmüþlüðüm olmadý ona
beni oradan oraya savuruþuna
hep gýptayla baktým
ve kudretine öykündüm usulca
ellerim penceremdeki boþ saksýda açan
güz gülüydü çok kez
dikenleri en çok kendime battý akþamlarýmda
kocaman bir festivaldi dünya
ve çokluðunda kaybolurken kalabalýklarýn
usul adýmlarla bastým hep parmak uçlarýma
hýçkýrarak gülmüþlüklerimi de eklemeyi unutmamak lazým
canýma düþtüðüm dipnotlar arasýna
kursaðýma dizilen sevdalarýmýn adsýz kahramanlarý
var olun siz
siz var olun e mi?
yoksa nasýl dönerdi bu þaklaban dünya
kendi ekseni etrafýnda!
/
ekose etekli ve konçlu günlerimden
blue jeanli ve kesli günlerime uzayan
korkunç bir zaman
ve debisinde kaybolan hatýralar silsilesi
pencereden uzattým kafamý dýþarýya
patilerimi yapýþtýrdým buðulu cama
karlarýn ahenkle raks ediþini izledim bir müddet
sonra her düþen kar tanesine
bir isim verdim kendimce
baþladým hýzla adlarýný yazmaya
kâh cama
kâh acýyan canýma
sonra mý?
hohladým
hohladým
ve yine hohladým!
-ah dünya diye de
bir kahkaha savurdum ardýndan hoyratça!
“bir varmýþ, bir yokmuþ” gibisin gerçekten
söylesene!
beni ne zaman sileceksin tarihten?
ve sonra
yaðmurlarýn býraktýðý
uçurumlar arasý yalnýzlýðýmý giyindim sýrtýma
ve hiçlik senfonimi üfledim gururla mýzýkama
yalnýz ama maðrur
anlarsýnýz ya!
14:34/03.01.2015/Sev_tap