SOKAĞIN KİRİ

Yýllar sonra
âmâ bir dilencinin
avucuna býrakýlan
sadakaydý gençliðim
sokak þarkýcýsýnýn gitarýnda ezgi
dilinde türkü ile daðýldý düþlerim




terk edilen çocukluðum muydu?
kayýp ilaný verilirken
parmaklarýmýn arasýna sýkýþtýrýlmýþ
bir kâðýtta künyem
cumartesi annelerinden gelen
þefkâtli elleri sýmsýký tutup
küçük kalbime taþýrdým çocuk umutlarý
dilek tutardým gök/kuþaðýndan geçerken





ismimin abaküs
alfabesi daðýlýrken yerlere
harflerini tek tek toplayarak
sardým yaralarýmý
sýrtýnda aðýr yük taþýyan iþçiliðimle
ölümü süpüren
bir çöpcü’nün kirli ellerini öptüm




hüsrana uðrayan
kan sýzan bakýþlarýmý
gök/yüzünde uçan
kuþlarýn kanadýna baðladým
çekerken ciðerlerime
bu kentin is kokusunu
çok gürültülüydü memleketim
karanfil kokulu sokaklar aradým




dramatik yüzlerin
aðýr ’sus’larýydý sesim
hangi acýya uðrasam
bayat bir anýyla karþýlaþtým
meydanda geriye kalmýþ isyanýn rüzgârý
son uykusuna yatmýþ bir zamandý düþlerim




artýk söz geçmez bir firarýn kaçaðýyým
alýþý gelmiþ beklentilerden uzak
en fazla uçurtmalarýn olduðu
gök/yüzünün mavisine adam akýllý sürgünüm...

....

MELTEM KINIC

Sosyal Medyada Paylaşın: