O GÜNLERE AĞLADIM

Çileyi çeken bilir çekmeyenler ne bilsin
El âlemden habersiz yüreðimi daðladým.
Hayat tozpembe deðil; iniþ/çýkýþla dolu
Öyle anlar oldu ki karalarý baðladým.

Ýyiliði emredip kötülüðü yerici
Þefkâtle, merhametle yaralarý sarýcý
Bu devran böyle gitmez birgün bir kurtarýcý
Çýkar da gelir diye ben gönlümü eðledim.

Sabýrsýz bir þekilde günü güne ekledim
Onca gamý, kederi ben gönlüme yükledim
Nerde kaldýn yüce dost göz ufukta bekledim
Elimden geldiðince her imkâný saðladým.

Mâlâyâni þeylerle hayat geçirdi kimi
Bitmek üzre az kaldý ömrümüzün mevsimi
Doyurmaya çalýþtým doymayan kör nefsimi?
Belki söz dinler diye ara sýra yaðladým.

Kýz çocuðun topraða diri diri gömerdik
Helvadan put yaparak oturur onu yerdik
Ýçki, kumar, fuhuþla… Þýmardýkça þýmardýk
“Gün geldi aðladýðým; o günlere aðladým...”(*)

12/12/’14
Hanifi KARA

(*) Söz: Hz. Ebu Bekir (r.a)


Sosyal Medyada Paylaşın: