Can sýkýcý þu tekdüze günler Huzur olsa yeterdi ki o da yok Sen yoksun senden haber yok yer gök saðýr
Aklým gönlümle ele ele çýktýk yol aðzýna yar bir haber Baþý kesilmiþ sersem tavuk misali kendimi yerden yere atasým var Dönüyor nevrim Sabýr taþý döþüyorum boydan boya nehrime yar Ne soludum senden sonra bilmem ki Buralarda hava bozuldu zehir zýkkým oldu dýþým içim Kimse bilmez kimseler bilmez sensizliðimi Hüzün denizinde baþtan ayaða tepeden týrnaða Yokluðunun ayinine bulanýyorum Yer yarýldý girdim sanki içine içimin þehirleriyle Zap tedildi hüzün askerleriyle kalelerim Köþe bucak bakýndým bir emare senden bir iz yok Yaar yine üç maymunu oynuyor dað bayýr deniz Dar bir kapý açtým girdim içine aþkýma bir lahit yaptým Adým adým adýmladým saydým ölçtüm biçtim Deme yar deme demek ki sen yokken hiçtim yaþamýyordum Zikrimde sen fikrimde sen unuttum dünya iþlerini Zamana bir fitil koydum kendimle yok ettim zamansýzým caan Bir seni unutamadým yokluðun ateþten çember Onun o emsalsiz aþký ki yar nurlanýr mimber Yaar ara çýk ortaya n’olur bir haber ver Sensiz anýmda canýmda bir ürperme depremde her yer
Býraktým artýk saatleri saymayý kilit vurdum günlere Gönlüm ayrýlýk yüküyle ezik ezgiler þarkýlar her yer Zaman zemin yoðun kara çýkamaz oldum yollara Yar bir ara haber ver saðlýðýndan kahr mý ediyorsun hayata Darýldýn mý hayalimde gözlerinin sýðýnýyorum sýðýnaðýna El açýp Tanrý’ya istiyorum seni ondan bir tek ona ayan Kimse bilmez kimseler bilmez sensizliðimin öksüzlüðünü Hiç bir þey þenlendirmiyor ýssýzlýðýmý Kendi yarattýðým bir ezginin ezikliðiyle sessizce Ýsyanlar yüklüyorum ýslýðýma Hiç bir þey çare deðil ýssýzlýðýma Elimde bir ahit girmek ister gibi yerin altýna Yok olmayý yeðliyorum çünkü sen yoksun Can sýkýcý geçen þu tekdüze günler Huzur da yok ki olsa bir nebze yeterdi Yaar bir kurban lazýmsa aþkýmýza Bil ki bi bir þiirimi kurban ederdim feda olsun sana
Yüksel Nimet Apel
Sosyal Medyada Paylaşın:
yukapel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.